Dzięki odpowiedniej grubości, poprawnie dobranej i starannie ułożonej warstwie termoizolacji, ciepłe powietrze nie będzie uciekać z ogrzewanych pomieszczeń, a zimą nie będą one zbyt nagrzane. Ponadto materiał izolujący termicznie pełni też funkcję izolacji akustycznej, minimalizując uciążliwość hałasów wywoływanych wiatrem, deszczem itp. Ale sama termoizolacja nie wystarczy – konieczne jest też zabezpieczenie jej przed wilgocią (warstwami odpowiednich folii) oraz zapewnienie wentylacji połaci dachowej. Dlatego – w przypadku poddasza użytkowego – konstrukcja dachu musi składać się z kilku warstw [m.in. właściwego pokrycia, warstwy wstępnego krycia (deskowanie z papą lub folia wstępnego krycia), materiału izolacyjnego, folii wiatroizolacyjnej (chroniącej materiał przed wnikaniem śniegu i kropel deszczu i wywiewaniem ciepła) i paroszczelnej (uniemożliwiającej dostanie się do termoizolacji pary wodnej z wnętrza), materiału wykończeniowego od wewnątrz].


Właściwa grubość warstwy materiału termoizolacyjnego poddasza użytkowego to minimum 20 cm (najczęściej 25-35 cm). Jeśli cała przestrzeń poddasza przeznaczana jest na cele użytkowe, izolację termiczną umieszcza się w połaci dachowej; zabezpiecza się także termicznie ścianki kolankowe. Zdarza się jednak, że tylko część przestrzeni poddasza przeznaczana jest na cele użytkowe: w jej obrębie stawia się ściany w konstrukcji szkieletowej - materiał termoizolacyjny jest w tym przypadku umieszczany w przestrzeni szkieletu i obudowany płytami g-k (lub alternatywnym materiałem wykończeniowym). Również jeżeli w projekcie przewidziany jest sufit nad mieszkalną częścią poddasza, to termoizolację układa się na poziomie stropu (ocieplona podsufitka może być oparta na jętce lub dodatkowej konstrukcji nośnej – wówczas znajdująca się powyżej niej połać dachu nie musi być izolowana). Nie wolno też zapomnieć o izolacji stropu wyłączonych z użytkowania części poddasza (zabezpieczenie termiczne wykonuje się jak w przypadku poddasza nieużytkowego) oraz o ułożeniu w ścianie (po jej cieplejszej stronie), która oddziela od siebie części ogrzewaną i nieogrzewaną, folii paroizolacyjnej. Bardzo ważne jest zachowanie ciągłości warstwy izolacji i wyeliminowanie mostków termicznych.

Termoizolacja poddasza może być wykonana:

- jednowarstwowo – materiał umieszczany jest między krokwiami; od strony pomieszczenia izolacja zabezpieczona jest folią paraizolacyjną; grubość warstwy izolacji na ogół wynosi ok. 18 cm, metoda ta pozwala na zachowanie widocznej więźby dachowej, ale mniej efektywnie zabezpiecza przed stratami ciepła niż izolacja wykonana
- dwuwarstwowo – materiał układany jest między krokwiami i pod nimi; druga warstwa krzyżowo (mijankowo) w stosunku do pierwszej, co zwiększa skuteczność termiczną i eliminuje mostki cieplne; zwiększa też ognioodporność oraz dźwiękochłonność warstwy izolacji; możliwe jest zastosowanie grubszej warstw izolacji, a tym samym podwyższenie skuteczności jej działania. Druga warstwa (w większości przypadków cieńsza od międzykrokwiowej) układana jest w przestrzeni rusztu pod mocowanie okładziny wewnętrznej. Zamocowanie profili systemowych i przymocowanie do nich (a nie do krokwi) płyt okładzinowych, pozwala też wyeliminować ryzyko ich pękania na łączeniach wskutek pracy dachu;
- trójwarstwowo – pozwala na osiągnięcie współczynnika U wymaganego dla budynków energooszczędnych; pierwsza warstwa izolacji mocowana jest między krokwiami, dwie pozostałe – pod krokwiami, mijankowo; układ ten całkowicie eliminuje mostki cieplne oraz pozwala na osiągnięcie efektów w zakresie izolacyjności cieplnej i oszczędności energii.

Od wewnątrz izolacja zabezpieczona musi być od dołu folią paraizolacyjną o wysokiej paroprzepuszczalności oraz płytami suchej zabudowy.

Najpowszechniej stosowanym w termoizolacji dachów z poddaszem użytkowym materiałem jest wełna mineralna oraz szklana w postaci płyt lub mat o różnej grubości i o gęstości od 10 do 55 kg/m³. Wełna może być dodatkowo zabezpieczona folią aluminiową, która odbija ciepło i zapobiega jego ucieczce na zewnątrz, pełniąc jednocześnie funkcję paroizolacji.

Stosuje się też o płyty styropianu rozprężnego. Podobnie jak w przypadku wełny, bardziej efektywna jest izolacja dwuwarstwowa ze styropianu. Obie warstwy układa się z przesunięciem drugiej względem pierwszej: jedna jest umieszczona między krokwiami, druga – pod nimi. Jeśli do ocieplania stosuje się styropian, można zrezygnować z folii paroizolacyjnej, ponieważ materiał ten prawie nie przepuszcza pary wodnej. Izolacja styropianem zapewnia bardzo wysoką szczelność połączeń.



Dostępne są także płyty z pianki PUR/PIR – łatwe w układaniu, lekkie, o znakomitych parametrach izolacyjnych, odporne na wiatr, bardzo trwałe. Są obustronnie zintegrowane z paraizolacyjną folią aluminiową. Wykonana z nich izolacja na krokwiach czy deskowaniu zapewnia jednolitą ochronę bez mostków cieplnych. Właściwie już w momencie położenia zapewniają ochronę przed niekontrolowaną stratą ciepła wskutek wietrzenia, zabezpieczają przed hałasem warunkami atmosferycznymi, są odporne na koloruję biologiczną i chemiczną. Do izolacji dachu i poddasza użytkowego można też zastosować materiały w formie granulatu.

Generalnie, zaplanowany do izolacji poddasza materiał powinien charakteryzować się przede wszystkim wysoką skutecznością izolacyjną i stabilnością wymiarową oraz odpornością na korozję biologiczną. Niezwykle ważne jest również by był ognioodporny, wiatroszczelny, dźwiękochłonny, elastyczny, łatwy w układaniu, by jego poszczególne składowe szczelnie do siebie przylegały i wypełniały przestrzeń eliminując ryzyko pojawienia się mostków termicznych.

Należy pamiętać, by unikać stykania warstwy izolacji termicznej z folią paroprzepuszczalną. Wprawdzie jest to dozwolone, jeżeli użyta została folia o bardzo wysokiej paroprzepuszczalności, jednak zawsze istnieje ryzyko wybrzuszenia jej przez materiał termoizolacyjny, a tym samym pojawia się niebezpieczeństwo jej przerwania. Jeśli natomiast zastosowana została folia o niskiej paroprzepuszczalności, nie dość, że nie wolno dopuścić do zetknięcia się materiałów, to obowiązkowo należy zapewnić szczelinę wentylacyjną o szerokości min. 3 cm.